Op reis door een trappenhuis – “THE HERO’S JOURNEY vs DE CAMINO DE SANTIAGO” – door Anke Jansen
– “..Pizza? Ja, kan.. Chinees kan ook..”
De man met de telefoon aan zijn oor doorkruist de hal waar we zitten, en breekt de stilte. Ik zie deelnemers glimlachen, we hebben pret om het contrast.
– “Ja maar, hoe laat ben je hier dan..?” Het geluid van zijn voetstappen verwijdert zich. Dan slaat een deur hard dicht en is het weer stil.
Ik zit met twaalf deelnemers aan de workshop “The Hero’s Journey vs de Camino de Santiago”
in de hal op de eerste verdieping van het WG-gebouw. Het is 7 januari 2016, zomaar een avond in een nieuw, fris jaar. Tijd om eens vooruit te kijken: wat wens ik mij in dit nieuwe jaar? Waar wil ik meer van?
Eén deelnemer lijkt te slapen – het was vast een lange dag. Een ander neemt wat water, een volgende ‘n drupje wijn. Twee deelnemers bladeren in hun reisdagboek, herlezen hier en daar, denken nog eens na over het een en ander, voegen nog iets toe. Een ander kijkt in gedachten verzonken zomaar de ruimte in.
Dan gaat de tussendeur weer open. Een deelneemster komt terug van haar kleine individuele avontuur, een van de onderdelen van de workshop. De volgende gaat en daalt de trap af uit het zicht. De stilte gaat met hem mee.
Al anderhalf uur zijn we in dit trappenhuis ‘samen onderweg’, die twaalf deelnemers en ik. Een enkele deelnemer ken ik. Van de meesten weet ik niet meer dan hun naam. Het maakt niet uit. In deze workshop is ieder onderweg op zijn of haar eigen manier, ieder met zijn of haar eigen verhaal. En tegelijkertijd zijn we samen. Voor nu, voor dit moment. Precies zoals dat gaat op de Camino.
De deelnemers noemen het later “een mooie, indrukwekkende reis”, “een bijzondere ervaring” die “verlangen oproept naar avontuur, naar ontdekken en weer thuiskomen (bij mijzelf en mijn gezin)”.
In de workshop verbind ik de fases van “The Hero’s Journey” met gewoonten en rituelen van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. “The Hero’s Journey” als metafoor voor verandering, ontwikkeling en groei. De Camino de Santiago als concretisering van de eigen levensweg.
Komend voorjaar is het alweer 10 jaar geleden dat ik op mijn vijftigste verjaardag, op exact mijn geboortetijd, de deur uitloop om vijf maanden later in Compostela aan te komen. In 2009, 2011 en vorig jaar mei, loop ik in drie etappes het Spaanse deel ook weer terug, richting Pyreneeën. Als een van de zeer weinigen. Want de moderne pelgrim van nu loopt meestal alleen de heenweg en is in hooguit twee dagen vliegen of treinen weer thuis.
“Why are you walking back?” is de vraag die me daarom vaak gesteld wordt. Lang kon ik daar geen antwoord op geven. Maar de “Hero’s Journey” èn de tocht van vorig jaar doen mij vermoeden wat het antwoord is. Naast de voorbereiding en de tocht zelf is de “weg terug” in de metafoor van de “Hero’s Journey” een heel belangrijk onderdeel. Misschien wel de meest belangrijke. Want elke ervaring heeft tijd nodig om te rijpen, en bepaalt of de held na terugkeer weer met nieuwe en andere ogen naar zijn of haar wereld kan kijken.
Na 10 jaar is voor mij nu de cirkel rond. Nu pas vind ik woorden en taal om over mijn ervaringen te vertellen, en heeft de Camino mij geïnspireerd tot deze workshop waarmee ik met anderen op weg ga langs “vragen die ertoe doen”.
En daar wil ik wel meer van!
(met dank aan alle deelnemers van zowel de eerste als de tweede pilot van de “Hero’s Journey vs Camino de Santiago)
Anke Jansen
Footer
Volg IVI
