Op ontdekkingstocht gaan

 

“Ik blijf hier staan tot mijn stift leeg is”

Aan het begin van een bijeenkomst maak ik ruimte voor wat er leeft, ook als het programma vervolgens uitloopt. Die warme bedding waarderen mensen. Het maakt dat het een fijne bijeenkomst was, ook al was het niet echt leuk.
 
Zo deed ik een krachtenveldanalyse met een team. Op een gegeven moment werd het stil. Mensen hadden amper belemmeringen ingebracht. Het voelde niet alsof het klaar was. Die stilte is dan ongemakkelijk. Ik zei: “Ik blijf hier staan tot mijn stift leeg is.” Zo liet ik mensen weten dat ik het ongemak zou uithouden om een beter resultaat te krijgen.
 
“Eigenlijk hebben we last van een hoge werkdruk”, zei iemand. Hij draaide naar een collega: “Hier zit iemand die eigenlijk niet meer kan. We worden hier ziek. Dit creëren wij gewoon samen.” Opeens besefte ik hoe gek het was dat iemand ziek aanwezig was. Inderdaad had die persoon in het begin wel gezegd dat zij last had van een burn out. Maar nu hadden we dat als een probleem van het systeem geïdentificeerd. Zo konden we in het hier en nu een belemmering aan het werk zien. Het team nam hun verantwoordelijkheid en kon meteen praktische oplossingen aandragen.
 
In een warme bedding kun je ruimte maken en er tegelijk spanning op zetten. En dan het ongemak uithouden. Dat geeft mooie bijeenkomsten, ook al is het niet altijd makkelijk.

Barbara van Kesteren

Beginnen bij wat er leeft in een organisatie: hoe wij werken met klanten

Bij klanten beginnen we met luisteren.Vanuit de doorleefde wetenschap dat ieder zijn eigen werkelijkheid heeft, zullen wij niet claimen de waarheid in pacht te hebben.We sluiten aan bij wat er leeft en gaan op zoek naar het beste van de organisatie. In dat proces maken we ook ruimte voor ongemakkelijke momenten, omdat daar kansen voor verandering liggen. Onze bijeenkomsten en interventies laten medewerkers groeien en nieuwe energie vinden.

“Nog nooit had ik zo’n rigoureuze vorm van sabotage meegemaakt”

Ik was binnen een organisatie als teamcoach aan de slag. Mijn opdrachtgever, het management, vond dat het team slecht functioneerde. Ze had het team een scherpe taakstelling gegeven en hield er rekening mee dat ze het niet zouden halen. Bij de eerste bijeenkomst met het team was er niemand, alleen een 17-jarige stagiaire. Nog nooit had ik zo’n rigoureuze vorm van sabotage meegemaakt. Natuurlijk besprak ik dit met mijn opdrachtgever. Deze heeft er spanning op gezet en een verplichte teambijeenkomst gepland met het team en met mij erbij. We maakten samen een programma voor de bijeenkomst.
 
Het was spannend. Hoe zou de bijeenkomst verlopen? Ik wilde echt weten wat er aan de hand was en maakte ruimte voor wat mensen in wilden brengen. De deelnemers begonnen met mopperen en smoesjes te verzinnen. Ik ben toen de confrontatie met ze aangegaan. Uit nieuwsgierigheid, respect en een gevoel van gulheid: ik wilde weten wat hen zo dwars zat. Tegen één persoon zei ik: “Ik geloof je niet. Ik wil van je horen wat er echt aan de hand is.” En toen kwamen de echte problemen op tafel. Al snel kwamen ze met echte knelpunten en zinvolle oplossingen. Ze kregen toestemming om de oplossingen op hun eigen manier uit te voeren. Het team haalde haar taakstelling met glans.

Hanneke Laarakker

Al doende leer je met elkaar: hoe wij mensen helpen om te leren  

We helpen deelnemers om hun eigen waarheid te ontdekken en te formuleren. We geven ze de ruimte om daarover in gesprek te gaan en vandaaruit hun individuele leerbehoefte en hun gezamenlijke leerbehoefte te verwoorden. We stimuleren verantwoordelijkheid voor ieders leerproces en geven deelnemers de ruimte om samen invulling te geven aan de opleiding.

Leren doe je in de praktijk. Dan kun je met elkaar een verandering, een obstakel of een kans in actie meemaken. Wij zijn als docenten onderdeel van een leerproces. Wij kunnen het ongemak uithouden, we hebben de moed om  te laten zien dat wij ook imperfect zijn, onze interventies laten zien waar we in geloven. Met ons maak je mee wat een leerproces kan betekenen. Zelf zijn we ook in ontwikkeling: we blijven schrijven aan ons verhaal.

“Ik heb het als interventiekundige klote aangepakt”

Het liep stroef met een groep in één van onze opleidingen. Ik heb twee collega’s van het Instituut voor Interventiekunde gevraagd ons te helpen hierover met elkaar in gesprek te gaan. Hun vraag was: “Wat is er gebeurd?” Allerlei ongemak kwam op tafel, voor iedereen. Iemand vroeg: “Kun je ons niet gewoon zeggen hoe het moet?” Tja. Nee dus. Wij geven geen antwoorden, die moet je zelf ontdekken. 
 
Op een gegeven moment zei ik: “Ik heb het als interventiekundige klote aangepakt.” Dat gaf een bevrijding, zowel voor mij als voor de groep. De groep zag in het moment welke uitwerking een interventie kan hebben, in dit geval de erkenning dat ik tekort was geschoten. Ze kregen inzicht in de werkwijze en ze konden ervaren wat het betekent. De groep zei al snel: “Wij gaan met jullie door.” 
 
Wij kunnen falen voor de groep. Een interventiekundige kan falen in zijn of haar werk. In het hier en nu zien studenten hoe de lesstof er in de praktijk uit ziet. Zo willen we dat mensen leren bij het Instituut voor Interventiekunde. Later vertelden studenten dat ze sinds dat moment meer durven te experimenteren en meer risico’s nemen.

Willem de Wijs

Risico’s nemen en daar plezier in hebben: wat klanten en cursisten aan ons waarderen.

“Joh, wat kan me gebeuren”

Je bent als leidinggevende een factor in het proces. Het wordt pas echt ongemakkelijk als je zelf het voorwerp van kritiek bent. Dat is niet makkelijk. Zo keerde een groep zich op een onverwacht moment tegen me tijdens een succesvol veranderproces. Daar schrok ik wel van. Maar ik heb ruimte gemaakt voor de vragen en opmerkingen van de groep. Een leidinggevende is niet onkwetsbaar. Leiding geven is niet van jou, dat doe je met elkaar. Dan is het de kunst om te beseffen: dit gaat niet over mij. Je stoel naar achteren te schuiven en te vragen: “Wat is hier aan de hand?” 

Ik weet nu dat juist de meest lastige momenten de grootste waarde kunnen geven. Sindsdien denk ik: “Joh, wat kan me gebeuren.” Waarderend onderzoeken heeft mij hierbij geholpen. Zo wil ik ook met onze klanten werken.

Mirko Opdam

Het Instituut voor Interventiekunde biedt plek om op ontdekkingstocht te gaan, risico’s te nemen en daar met elkaar plezier in hebben. We willen weten wat er echt aan de hand is, onderzoeken het ongemak en schrikken niet van emoties. Ook als we zelf het voorwerp van kritiek zijn. Want wij zijn onderdeel van jouw leerproces, zoals jij onderdeel bent van de veranderingen in jouw organisatie.

Onze klanten vinden bij ons dan ook meer zelfvertrouwen, gaan waagstukken aan en beginnen weer te stralen op hun werk. “Er valt altijd iets nieuws te onderzoeken”. Wij hopen dat jij met ons met een nieuwe ontdekkingstocht wilt beginnen.

Willem, Mirko, Hanneke & Barbara

Met dank aan Kirsten Notten – Waterschrijver