De (ont-) spanning van het leren? – door Jorrit Sterk

Dat voelden de docenten van het instituut maar al te goed aan, volgens mij. En nu zit ik na alweer twee voortgangsgesprekken en een heel jaar leren, leren, leren, er een blog over te schrijven.

Wat heb ik geleerd?

Bij de postmaster Interventiekunde kom je elke maand twee volgeprogrammeerde, intensieve dagen samen met andere studenten. Dit gebeurt altijd in het kader van een thema, denk aan: groepsontwikkeling, organisatiemodellen en -advies, intake en contractering, etc. In het kader van dat laatste thema, contractering, hadden twee medestudenten en ik in de vorm van een adviesbureau een offerte opgesteld naar aanleiding van een intake met een klant. Het gesprek waarin wij de opdracht graag binnen wilden halen werd gevoerd tijdens de opleiding in bijzijn van medestudenten en opleiders. Het was spannend maar het verliep goed.

Wij stelden een begeleidingsproces voor van een jaar waarin wij zouden adviseren en faciliteren bij een geplande fusie. Er lag een potentieel intensief traject op tafel. We spraken over de concrete uitvoering hiervan. De opdrachtgever zei: “maar hoe ga je dan om met de weerstand?” Het gesprek hierover ging wat heen en weer. Heel even stokte het gesprek. Ik zag onze opdrachtgever nadenken, fronsen, ontevreden kijken? Ik zei: “ik zie je nadenken, wat is er?”. Toen kwam er een open gesprek waarin bleek dat de opdrachtgever andere ideeën had over de rolverdeling tijdens het traject. Ze wilde graag zelf de gesprekken voeren en ons als coach ‘in de coulissen”. Hierdoor kregen we een mooi gesprek over de rest van onze samenwerking.

Tijdens de feedback van medestudenten werd dit moment in het gesprek door één van mijn medestudenten benoemd als een cruciaal moment. Eigenlijk was ik me er niet zo heel erg van bewust geweest in het moment, maar door achteraf terug te horen wat er woordelijk gezegd werd, konden we de waarde zien van deze opmerking. Voor mijzelf was dit een moment waarin theorie, intuïtie en leren samenkwamen. Welke theorie? In de nabespreking benoemde een medestudent het als: ‘Onwetendheid blootleggen’ zoals Edgar Schein dat benoemt in zijn boek ‘Procesadvisering.’ Intuïtie? De spanning aanvoelen, de onwetendheid blootleggen en daarmee in verbinding en tot gelijkwaardigheid komen. Leren? Dat er vanzelfsprekend spanning is bij dat wat je niet weet, en dat daar samen achter komen voor ontspanning zorgt.

Dit is niet zomaar weer een cursusje

Elke maand dat wij als groep samenkomen gebeuren er dit soort dingen bij mij. Hierdoor denk ik: ‘dit is niet zo maar weer een cursusje.’ Dan heb ik weer een stapje gezet. Dan weet ik dat, ondanks dat ik vooraf geen flauw benul had waar ik instapte met de tweejarige leergang, deze leergang mij voor altijd zal bijblijven. Dat is voor mij wezenlijk.

 

Jorrit Sterk, interim leidinggevende bij Stichting Intermin

deelnemer van postmaster groep 9 (2018-2020)