Waarom deze mensen het instituut voortzetten

We verbaasden ons altijd over het gebrek aan goede opleidingen voor wat we later interventiekundigen gingen noemen. En over het gebrek aan ambitie van universiteiten en bureaus om dat te organiseren.

Dat hij dat dus uiteindelijk maar zelf ging doen was geen verrassing. We hebben samen erg gelachen over de megalomane naam Instituut voor Interventiekunde. Dat hij zelf een instituut zou worden was toen nog niet voorzien.

Als gastdocent, later kerndocent, heb ik de postmaster leergang interventiekunde helpen vormgeven. Ook met Marieke, Constance, Marjoka, deelnemers, maar vooral met Wick. Mede onder het genot van Baco’s en Duveltjes werd deze samenwerking een mooie vriendschap en maakten we prachtige toekomstplannen.

Helaas…

Ik mis Wick als vriend, als inspirator, als instituut. Daarom ben ik vast van plan om een succes te maken van het Instituut. Samen met Barbara, Hanneke en Mirko en iedereen in het netwerk gaat het lukken om die toekomstplannen alsnog te verwerkelijken.

Willem de Wijs

————————————————-

Ik was mijn afstudeerscriptie aan het typen toen een vriendin met een foldertje naar mij toe kwam. “Dit is iets voor jou”, zei ze. Het was een folder van de postmaster Interventiekunde. Ik maakte een afspraak met de opleider. Dat was Wick. Het kostte hem weinig moeite om al mijn vragen te beantwoorden en eventuele twijfels weg te nemen. Het was een leuk gesprek en ik besloot ter plekke dat ik deze opleiding ging doen. Ik moest alleen nog even een jaartje wachten voordat de opleiding begon.

In de tussentijd sprak ik regelmatig met Wick af, om hem te helpen met klussen en ideeën.

Uiteindelijk begon dan mijn postmasterlichting in 2013, lichting 5.

Enkele maanden later liet Wick vallen dat hij mensen wilde aannemen in zijn instituut. Wil je solliciteren? Natuurlijk wilde ik dat. Ik schreef een brief en kwam op sollicitatiegesprek. Uiteraard kreeg ik allerlei waarderende vragen. Die niet zo makkelijk te beantwoorden waren… Tijdens het laatste gesprek zei hij tegen mij “Jij hebt talent, en dat gaan we samen polijsten”. Ik vond dat een geweldig compliment.

Een bijzondere, leerzame en ook veel vragende tijd brak aan. Ruim twee jaar ben ik intensief begeleid, getraind en gecoacht. Ik kreeg alle ruimte en ondersteuning zodat ik me kon ontwikkelen tot een volwaardige interventiekundige. De baan was interessant, de leidinggevende waarderend en het werk bij klanten uitdagend. Mee kunnen gaan in een hoog tempo en een flinke mate van zelfredzaamheid was een vereiste.

Toen ik uiteindelijk afscheid nam als werknemer van het instituut, ik wilde ook verder kijken, was dat moeilijk. “Het vogeltje gaat het nest verlaten”, zei Wick. Laten we anders gewoon goede vrienden blijven voor de rest van ons leven, zeiden we tegen elkaar.

In deze periode, voorjaar 2016, heeft Wick gevraagd of ik zijn Instituut over wilde nemen als hij er niet meer was. Dat vond ik een vreemde vraag. Hoezo als hij er niet meer was? Dat was toch niet aan de orde?…

De laatste maanden van Wicks leven heb ik samen met Hanneke de AI opleidingen overgenomen. Toen ontstond het gesprek over de voortzetting van het Instituut. Hoewel ik het behoorlijk spannend vond, heb ik niet lang getwijfeld of ik hier een rol in wilde spelen. Dat mijn collega’s ook stellig ‘ja’ zeiden, heeft hierin geholpen.

Ik ben ontzettend blij dat ik dit mag doen met Mirko, Willem en Hanneke. Dit wordt een geweldig avontuur. Ik hoop jullie, fijn netwerk, nog vaak te mogen ontmoeten, en samen mooie dingen waar te maken.

Barbara van Kesteren

————————————————-

“Niets is zo praktisch als een goede theorie”

Een aantal keer in mijn leven ben ik in aanraking gekomen met iets of iemand waarvan ik meteen wist: ja, hier wil ik bij horen. Eén van die momenten was mijn kennismaking met Wick en het Instituut voor Interventiekunde.

Na 15 jaar werken als trainer en adviseur vanuit mijn eigen bureau was het tijd voor een nieuwe opleiding. Het werd een lange zoektocht. Tot het symposium waar Wick een inleiding en workshop gaf. Het maakte me nieuwsgierig en al gauw ging ik op ‘intakegesprek’. Wick’s opmerkingen bevestigden mijn eerste indruk. Ik vertelde van de behoefte om bij klanten veel meer betrokken te worden bij organisatie-ontwikkeling. Toen dat ter sprake kwam zei Wick: “ja, het gaat om de eerste vraag die je stelt”. Die kwam binnen.

Ik startte met de postmaster Interventiekunde en was enthousiast over de manier waarop de opleiding waarmaakt wat Lewin al zei: “er is niets zo praktisch als een goede theorie”.

Het Instituut werd me dierbaar en ik stapte in het Interventie-team; later richtte Wick en ik een netwerk van vakgenoten op voor Zuid-Oost Nederland. En toen Wick naar Arnhem verhuisde kregen we nog meer ideeën voor het uitbouwen van onze samenwerking.

Hoe vreselijk is het dat het noodlot toesloeg en Wick noodgedwongen zijn stokje moest doorgeven. Hij vroeg of Barbara en ik de A.I. opleidingen wilden afmaken. Natuurlijk was het antwoord: “ja”. Later ontstond het idee om samen met Barbara, Mirko en Willem het hele Instituut voort te zetten. Ik wil dat doen omdat er een Instituut moet blijven waar mensen op deze manier worden opgeleid, omdat er een netwerk moet blijven waar mensen elkaar inspireren, omdat de tijd rijp is om waarderend te interveniëren in organisaties en omdat ik dit samen mag doen met drie hele fijne collega’s: zonder Barbara, Mirko en Willem zou het niet te doen zijn.

Nu is het zover en hoop ik dat wij met zijn vieren, zoals Wick dat altijd zo mooi zei: ‘eraan kunnen bijdragen dat de wereld een klein beetje mooier wordt.’

Hanneke Laarakker

————————————————-

In 2012 ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met het Instituut. Ik kwam naar het WG plein voor een intakegesprek voor de opleiding Appreciatie Inquiry voor de gemeente Amsterdam. Met de voor mij toen nog onbekende Wick van der Vaart. Hij keek me nieuwsgierig aan vanachter zijn laptop en stelde mij een aantal vragen. Waar ik trots op was in mijn werk, wat mijn kwaliteiten waren, wat ik toe zou gaan voegen aan de leergroep?  Ik stamelde en haperde. Deze ogenschijnlijk onschuldige vragen brachten mij behoorlijk van mijn stuk. Wat mij eigenlijk nog het meest frappeerde was dat ik over al deze vragen blijkbaar nog totaal niet had nagedacht.

Daarna ging het snel. Ik leerde steeds meer mensen kennen die verbonden zijn met het Instituut. Bij de opleidingen, avondcolleges en workshops, als student, klant en later ook mede-opleider toen ik samen met Wick een leergang voor leidinggevenden opzette.

Op de avond dat we op het WG plein afscheid namen van Wick ging er veel door me heen. Een van die dingen was: dit was een plek waar ik tegelijk aan het werk en ook echt mezelf en gelukkig kon zijn. Een plek waar ik behalve Wick ook nog zo veel andere leuke, inspirerende, bevlogen mensen heb leren kennen.

De weken erna besloot ik mij er voor in te zetten dat het einde van Wick niet ook het einde van dit netwerk, deze manier van opleiden en deze omgang met klanten en opdrachten ging betekenen. Dit betekende eerst vooral zorgen dat de lopende opleidingen doorgang konden vinden. Toen stapje voor stapje met nieuwe leergroepen aan de slag. De opleidingen lopen inmiddels weer en het is heel fijn dit alles samen met Hanneke, Willem en Barbara te kunnen doen.

Voor de komende maanden hoop ik vooral dat we heel veel van jullie weer terug gaan zien. Bij de avondcolleges, workshops en vooral bij het symposium op 29 november!

Mirko Opdam