Ik ben geen coach

Ik hoef niet na te denken over welk bijvoeglijk naamwoord onze interactie typeert: provocatief, waarderend, co-actief, holistisch, socratisch, oplossingsgericht, prestatiegericht, transformatief, ontwikkelingsgericht, enzovoorts.

Ik hoef niet na te denken of ik het gesprek wel methodisch juist voer, ik kan doen wat mijn gesprekspartner helpt bij het ingebrachte vraagstuk. Ik heb alle vrijheid om andere rollen dan die van ‘coach’ ook op te pakken, als dat helpend is.

Wat ik dan wel doe in die gesprekken: ik blijf alert op mijn interventiekundige ‘taken’:

1. Valide en betrouwbare informatie genereren,
2. De autonomie van mijn gesprekspartner (en die van mij) in stand houden en te zorgen dat deze vrije keuzes kan maken;
3. Betrokkenheid en eigenaarschap van handelingskeuzes leidend laten zijn.

Dat betekent dat we samen komen tot een duidelijke contractering: wat mogen we van elkaar verwachten en waar werken we aan en naartoe? Zonder dat we dat in een model moeten gieten.

Dat we samen bekijken wanneer het zinvol is om de systeemgrenzen op te rekken om meer valide en bruikbare informatie te genereren, andere perspectieven te onderzoeken. Dat ik gewoon concrete adviezen mag geven. En ook mijn opvattingen bruikbare informatie kunnen zijn.

Dat we beiden de vrijheid hebben om (in overleg en medeweten) keuzes te maken, te hercontracteren. Ook als er sprake is van een derde partij, een ‘opdrachtgever’ van de ‘coaching’.

En dat uiteindelijk alleen mijn gesprekspartner bepaalt wanneer de ‘coaching’ klaar is. Namelijk als deze zich geholpen weet.

Wat maakt het dan eigenlijk uit hoe anderen mijn handelen als interventiekundige benoemen? Voor mij niets, tenzij die anderen denken op grond daarvan eisen te kunnen stellen, normen op te leggen, oordelen te vellen. Maar ik heb het liever niet, het is zoveel rijker, werken als interventiekundige.

Ik ben geen coach, ik doe niet aan coaching. Ik voer gesprekken, ik help.

Door: Willem de Wijs